Van sommige boeken weet je meteen: dit is een klassieker. Dat dat het geval was met Annet Schaaps debuut Lampje betwist werkelijk niemand, maar als je De boom met het oor voor het eerst in handen krijgt voel je het opnieuw.Dit keer zijn er twee grote namen verantwoordelijk: Annet Schaap voor de tekst, en Philip Hopman voor de tekeningen. Philip zette voor dit boek brede stadstekeningen op. Die zijn stuk voor stuk het uitpluizen waard. Niet alleen de gebouwen imponeren (met die balkons met heerlijk gebogen balustrades), maar ook de overal aanwezige mensen, die allemaal wel een mini-verhaaltje in zich dragen. Je kunt het echtpaar in het restaurant bekijken, waarvan man en vrouw allebei naar buiten staren in plaats van naar elkaar, de drie bijpratende buurvrouwen, de kapper en zijn klant, de twee duister in het zwart gekleden heren met baarden. Elk van die detailscènes roept als het ware tekstballonnetjes op.
En dan hebben we het nog maar over één soort prent. Er is ook de imposante boomtekening, er zijn de in optocht lopende insecten, er zijn parken en stenen trappen en er is zon en kleur en overdaad en dosering. Philip Hopman betoont zich wéér (wanneer niet) een meester.
De tekst van Annet Schaap, die ze in opdracht schreef voor het Internationaal Kamermuziek Festival, draait om een belangrijk verhaal dat 'de jongen' te vertellen heeft. Maar niemand heeft tijd om het aan te horen. En zélf veronachtzaamt hij weer de wederwaardigheden van een rijtje treurende kevers. Of nee - toch net niet. En ja - we krijgen uiteindelijk toch te horen wat zijn belangrijke verhaal is. Dat stelt totaal niet teleur, en dit boek, dit pleidooi voor het luisteren, doet ruim het tegenovergestelde: De boom met het oor is een trots tweede boek van Annet Schaap en een zoveelste grootheidsproef van Philip Hopman. Met, mede door de prachtige vormgeving van Steef Liefting (verzorgd tot aan het font van de reclamesticker aan toe), klassiekerstatus.