Ik las drie prentenboeken van vier absolute grootmeesters en de hernieuwde kennismaking was weer heerlijk.
In het nieuwe boek van Kitty Crowther (Astrid Lindgren Memorial Prize 2010) wil Millie ab-so-luut een hond. Haar moeder zegt tijdenlang nee, maar op een dag is het ja. En dan komt er een hond, die nog bijzonderder blijkt dan Millie had verwacht. De vertelstijl is, zoals we van Crowther gewend zijn, heerlijk los en monter, en de vertaling door Bart Moeyaert is smeuïg en smulbaar. Maar de tekeningen stelen natuurlijk de aandacht. De bladzijden vol honden zijn echt fantastisch: Crowther heeft alle vormen, kleuren en snuituitdrukkingen gebruikt die ze kon verzamelen. Er zijn bladzijden in haar vertrouwde stijl, maar dit keer ook hele pagina's in zwartwit - op een oranje ondergrond! Ook Prins, het hondje dat ze uit het asiel kiest, is fluorescerend oranje. Crowther maakt altijd boeken waar je blij van wordt, maar van
Ik wil een hond (en het maakt niet uit welke) word je superblij.
56 pagina's, leeftijd: 5+. Koop dit boek bij je lokale boekhandel of bestel het hier.
In 2020 verscheen
Dikke vriendjes durven alles van Ingrid & Dieter Schubert. Nu is er
Dikke vriendjes hebben een plan, een lekker vervolg - zelfstandig te lezen. De cover heeft een warmblauwe achtergrond, waarop de twee vriendjes bovenin een wankel bouwwerk naar de lezer zitten te zwaaien. Na wat mislukte solo-bouwplannen bedenken de marmotjes in het boek inderdaad om samen een toren te bouwen. Heel stevig wordt die niet, maar aan het eind van het boek hebben de twee er wel een heerlijk buitenavontuur op zitten, en worden ze opgehaald door een van hun ouders. De platen gloeien weer fijn van de kleur, en elk meekijkend kind zal zich meteen in de gezichtsuitdrukkingen van de schavuitjes herkennen. En als het boek een tweede keer voorgelezen wordt valt de mooie rol voor het rode touw op, en die van het oranje balletje, de boerenzakdoek, het blauwe tasje, en... die van het roodborstje. Was het eerste deel al zo'n fijn woelend boek, het tweede evenaart het zonder moeite.
32 pagina's, leeftijd: 4+. Koop dit boek bij je lokale boekhandel of bestel het hier.
'Ze had al in geen eenentwintig dagen meer gekakeld. En zij deed nergens meer aan mee. En zij was uitgeschakeld.' Dat is, nog voor het verhaal op de helft is, de conclusie van Annie: kip Zwartbessie heeft een depressie. De herhaling in de tweede hierboven geciteerde zin vind ik uiterst grappig, en het hele lange gedicht roept op tot uit het hoofd leren en citeren op feestjes waar de sfeer even gedeprimeerd is geraakt als de kip uit dit boek. Maar omdat we het gedicht al kennen is deze versie van
Zwartbessie vooral het boek waarin Annemarie van Haeringen blinkt. Naast de geciteerde zinnen uit de aanhef van dit stukje zien we de lamenterende Zwartbessie, met haar poten uitgestrekt voor zich op de grond, en verder... een eettafel met daaraan zes andere kippen. Een van hen - en dat is het detail dat deze tekening zijn brille geeft - houdt een vork in de lucht waaraan een wormpje geprikt zit. Elke pagina is een triomf in dit boek, of het nu de dodenprocessie van de kippen, tegen een blauwe achtergrond, is, of de grafrede uitsprekende haan (zie aan zijn houding hoe indrukwekkend hij zijn eigen toespraak vindt). Nooit geweten dat ik tekeningen van kippen aan de muur zou willen hebben, maar dit werk van Van Haeringen roept precies dát verlangen op.
32 pagina's, leeftijd: 6+. Koop dit boek bij je lokale boekhandel of bestel het hier.
