De eerste bladzijde van dit boek, te lezen als een soort proloog, eindigt met de zin: 'Toen gooide hij me van het dak af.' Dat zet de toon. In heldere, sterke zinnen schrijft Selma Noort naar de diepste nood toe - de diepste nood van een gewoon, liefdevol gezin tijdens de watersnoodramp van 1953. Geholpen door de kinderherinneringen van haar vriendin Lia Soeting zorgde Selma Noort voor een pregnant boek, dat nergens larmoyant of overdramatisch wordt. Dat is een behoorlijke prestatie. Niet alleen kinderen, maar iedereen die iets over het werkelijke beleven van de ramp wil weten zou dit boek moeten lezen. Het is een van de beste van het jaar, en een van de beste die Selma Noort geschreven heeft. Het boek is mooi geïllustreerd door Martijn van der Linden en kreeg een goed afrondend nawoord mee.