We lezen een dagboekachtig verslag van Elmer. Hij keert zijn hoofd voor ons binnenstebuiten - we mogen heel dichtbij komen, sterker nog: hij wil dat we van hem leren. Hij wil dat we weten dat we vrij zijn in ons hoofd, dat daar de ware, of misschien wel de enige vrijheid bestaat die we ooit zullen krijgen. Deze les staat aan het begin én aan het eind van GROTER DAN DE LUCHT, ERGER DAN DE ZON.In de rest van het boek vertelt Elmer ons over zijn klasgenoten, over zijn ouders en over Lomax - de stem die in zijn hoofd de hoogste toon zingt. Het boek doet bijna aan als een geheim, zó dichtbij mogen we bij de échte Elmer komen, Dat is een kenmerk van meer van Daan Remmerts de Vries' boeken (ook bij TIJGEREILAND was dat zo, en dit boek is daar duidelijk familie van), maar hier horen we een jongetje dat ons bijna iets bezweert. Remmerts de Vries doet dat door zijn geraffineerd psychologisch schrijversinzicht, door de urgentie die hij dit boek meegeeft, maar ook bijvoorbeeld, technisch gesproken, door het cursief zetten van woorden die we met extra nadruk moeten lezen, die iets onthullen.
GROTER DAN DE LUCHT, ERGER DAN DE ZON werd daarmee een verhaal dat ertoe doet, en een verhaal dat anders is dan vrijwel al het andere dat voor deze leeftijd geschreven wordt. Een groot bewijs van het bijzondere schrijverschap van Daan Remmerts de Vries.
P.S.: extra complimenten voor het sterke omslag (van Moker Design).
