Hij schreef drie jeugdromans, de in eigen land zeer vermaarde Enrico Galiano, en over een tijdje verschijnt in Nederland ook een tweede, maar vooralsnog moeten we het alleen doen met zijn eersteling: De bijzondere woorden van Gioia.Die bijzondere woorden zijn verzameld uit allerlei talen en hebben een betekenis die je in geen ander taalgebied ziet. In de lijst achterin het boek staat het Nederlandse 'gezelligheid', maar dat kreeg geen plek in het verhaal. Daar gaat het bijvoorbeeld wel over het Chinese begrip 'shu', dat zoiets betekent als 'de ander in je hart plaatsen', oftewel: 'niet alleen maar aan jezelf (ik) denken maar ook aan de ander (jij)'.
Gioia verzamelt ze, en dat doet ze misschien wel uit eenzaamheid. Ze heeft geen warme plek in haar klas, en thuis is het lastig, met eeuwig schreeuwende ouders. Maar dan ontmoet ze een intrigerende jongen, Lo, die al net zo eenzaam is. En ze moet uit zien te vinden welke rol in haar leven hij zal innemen.
Deze Young-Adult-roman is héél romantisch, maar dan op de manier waarop John Greens boeken dat zijn: onderzoekend, filosofisch, buitelend, laagje voor laagje afpellend. Die kwalificaties doen vermoeden dat het een traag boek is, maar door een heel intrigerend plot is het dat totaal niet. Als een mozaïek van gebeurtenissen en overpeinzingen stelde Galiano een geschreven leven voor ons samen waar we steeds maar verder in willen lezen.
Galiano is overigens gepassioneerd docent op een middelbare school, en ook over leraarschap gaat dit boek. Een van de mooiste bijrollen is weggelegd voor de oude filosofiedocent Bove, die een meester is die die titel werkelijk verdient.
Een prachtig boek dus, en hulde aan uitgeverij Luitingh Sijthoff die het ontdekte in Italië. En dus binnenkort met een nieuwe Galiano komt.
Dit boek werd vertaald door Ada Duker en Henrieke Herber.
