Dat is een ontroerende opzet. Daarmee wordt De vogeltjesklok één grote liefdesbetuiging van Josse aan zijn opa. Maar de liefdesrelaties hebben sowieso een grote, bijna heilige rol in het boek, te merken aan hoe de auteur over de liefde tussen opa en diens overleden vrouw schrijft, maar ook over de liefde van Josse voor zijn vriendinnetje Duifje, en die voor zijn eveneens overleden zusje Musje. Dat dit wat duizelingwekkend klinkt klopt, en dat komt omdat De vogeltjesklok een fijn vol boek is, dat noopt tot langzaam lezen en genietend nippen. Ook heel bijzonder is De Jonge's aanpak wat plot betreft. Er zijn regelmatig enigszins raadselachtige vooruitwijzingen, maar wie zich mee laat deinen op de koortsachtige vertelling van de jonge Josse wordt volledig beloond: uiteindelijk begrijp je (vrijwel) alle elementen.
Dat alles maakt De vogeltjesklok ook nog op een andere manier een liefdesbetuiging: die van Harm de Jonge aan het dromen. Aan de vermenging van dat wat echtgebeurd is en dat wat óók echtgebeurd is, maar dan in iemands fantasie. Het boek lijkt de perfecte synthese tussen De Jonge's eerdere 'realistische' inslag, uit boeken als Tijgers huilen niet en zijn meer verzinnende schrijven uit bijvoorbeeld De Peperdans van Panzibas. Maar wat de plek van De Vogeltjesklok in De Jonge's oeuvre ook mag zijn: leve de rijke denk- en noteerwereld van deze 82-jarige auteur - hij viert er de kinderliteratuur mee.
168 pagina's, leeftijd: 10+. Koop of bestel dit boek bij je lokale boekhandelaar, of anders hier.