Er zijn redelijk veel kinder- en prentenboeken waarin de dood een rol speelt. Veel van die boeken ontroeren, veel troosten. Nu is er SIENS HEMEL en dat kleine boekje doet het allebei, in schitterende mate. Sien, hond en levenskameraad, is gestorven, en zowel de volwassenen als het Kleine Broertje uit het verhaal zijn heel verdrietig. Maar het Kleine Broertje leidt de weg naar de troost. Hij stelt allerlei vragen, waar de volwassenen (in dit boek aangeduid als 'wij') zo eerlijk mogelijk antwoord op geven. Maar hij laat ook zien hoe ze over Siens nieuwe verblijfplaats zouden kunnen denken, en hoe ze daarom voortaan met het gemis zullen kunnen leven.Dit klinkt vrij zwaar, maar de grote kwaliteit van dit boek is nu juist dat het dicht bij kinderen blijft, dat het prachtig van taal is en dat het 'waarlijk' is, dat wil zeggen: je voelt dat deze zinnen écht zijn, dat ze zo gevoeld zijn. En dan het einde: dat biedt een stralend perspectief.
Annemarie van Haeringen maakte er een van haar allerbijzonderste boeken van. In een schitterende vormgeving (van Tessa van der Waals) zien we Sien haar bestemming vinden. Kijk zelf in het boek hoe knap dat gedaan is. Zet het boek vooral ook rechtop neer, dan vallen de bladzijden wat open en opent zich een waaier aan kleuren.
Dat dit boek gaat troosten is zeker, maar dat het gaat opvallen ook. En: het zal een klassieker worden - want zelden lukte een essentieel prentenboek zó goed.
