Het is een ontroerend weerzien. Ik weet nog hoe ik bijna in de pagina's klom, tijdens het lezen van deel zes en zeven van de Harry Potterreeks, en nu is er het 'achtste verhaal', zoals in het boek staat (dat aangekondigd is als deel één en twee, dus er komt nog meer, hopelijk). Dat achtste verhaal is een toneelstuk. Dat leest anders, uiteraard, maar al snel zit je helemaal in de Potterwereld, en heb je het gevoel dat er allerlei sluiers weggetrokken worden. Via de hoofdpersonen van dit deel (Harry's zoon Albus en Draco's zoon Scorpius) reizen we door de tijd, en dus geeft dat Rowling een geweldige kans (die ze niet laat liggen) om de parallelle mogelijkheden van Potters verhaal te tonen. Ook kan ze ons daarmee geliefde personages (zoals Sneep!) weer even laten ontmoeten, maar de boodschap die dit stuk uiteindelijk doorgeeft is zeer gelaagd en eigenlijk ook zeer droevig. Zoals ook bij met name de laatste delen uit de reeks is Rowling de lezer steeds vele stappen voor, niet alleen op plotgebied, maar zeker ook op ethisch gebied. Dat is misschien wel de grootste kracht van dit nieuwe deel: het doet je denken over wat er op lange termijn blijft van trieste gebeurtenissen, en hoe je soms zou wensen dat ze er niet waren geweest, maar als je dan beter nadenkt, dan... Ook zien we Harry Potter op z'n kwetsbaarst, en op z'n melancholiekst. De humor die vooral van de jonge Scorpius komt, en de verrassend andere kant die we van Draco leren kent maakt het lezen van HARRY POTTER EN HET VERVLOEKTE KIND opnieuw tot een veelzijdige ervaring. Een ervaring die we kenden van de vorige zeven delen. Overspannen waren ze, de verwachtingen, zeker voor echte fans (waar ik mezelf toe reken). Maar Rowling beschaamt ze niet.Dit boek werd uiteraard weer vertaald door Wiebe Buddingh'.
