Het mooie van KOM JE VERDWALEN is dat al deze omschrijvingen kloppen. De versjes - als het versjes zijn - blijven heel kort, maar er is net genoeg ritme en rijm om ze als kleine repeterende melodietjes in je hoofd te doen belanden.
Het meest intrigerend is de samenwerking tussen tekst en beeld. Van Dijcks minieme hoofdpersoontjes (een muis, een meisje, een egeltje, een eendje, een lam, een ezel) vinden hun weg in de textuur van dagelijkse zaken (een deurmat, een wolk, een afvoer, wolken, blaadjes, de hals van een gitaar) en de door Van Dijck geleverde zinnetjes duwen je gedachten, die toch al gekleurd werden door wat je voor je ziet, net even een onverwachte kant op.
Dit is filosofiepoëzie die op een ongebruikelijke manier beleefd kan worden. Dit is leuk.
