Wat je favoriete schrijvers betreft kunnen de verwachtingen bij een aangekondigd boek twee kanten op: je kunt hopen op een boek dat lijkt op de vorige (want die vond je immers geweldig) en je kunt hopen op een boek waarin de schrijver je volledig verrast (want dat vertrouw je haar/hem volledig toe). Bij Gideon Samson zou voor mij het een én het ander prima zijn. Zijn laatste 'grote' boek, EILANDDAGEN, vond ik werkelijk fenomenaal dus bij een 'EILANDDAGEN deel 2' had ik gejuicht. Maar ZEB. neemt de tweede route. Verrassend: het is een verhalenbundel. Nog verrassender: het zijn absurde verhalen - en absurdisme is nu niet bepaald een gangbaar genre binnen de kinderliteratuur. Dat komt misschien omdat het al snel te willekeurig wordt, te veel verzinsels die net zo goed een andere kant op hadden kunnen gaan. Maar niets van dat alles in ZEB. Het knappe is dat Samson het absurdisme streng inbindt. In elk verhaal (over steeds een andere klasgenoot) is er één element dat de gekte aandrijft: het huilen wordt plotseling afgeschaft, 2 plus 2 is opeens 5 en ja, er zit zomaar een zebra in de klas. Eromheen bewegen volkomen geloofwaardige kinderen en ouders - en dat maakt dat dit boek niet alleen overtuigend maar ook heel grappig wordt.'Aplomb', dat was het woord dat me bij het lezen van dit boek steeds te binnenschoot, en toen ik daarnet opzocht wat het nu werkelijk betekent, leek het me inderdaad de beste omschrijving voor dit boek, maar ook voor de kordate vormgeving van Thomas & Jurgen, de vernieuwende, ferme tekeningen van Joren Joshua én voor Gideon Samson. Er stond namelijk: 'iemand met aplomb is geestelijk in evenwicht en straalt daardoor zelfvertrouwen en doortastendheid uit'. Tja: klopt.
