Mary John is zestien en heet eigenlijk Mary João, maar wordt Mary John genoemd door Júlio, haar beste vriend uit de buurt. Ze kennen elkaar al van de kleuterschool. En nu? Ziet Júlio Piraat, zoals Mary hem noemt, haar ook echt als meisje? Ooit, toen ze elkaar voor het eerst zagen, wist hij niet of ze een meisje of een jongen was, en hoewel zich daarna een hechte vriendschap ontwikkelde, voelt Mary wél meer voor hem. Of toch niet? Het boek is een lange tirade tegen Júlio waarmee ze probeert - tsjak! - hem uit haar gedachten te kappen. Vooral als Mary met haar moeder naar een ander stadje verhuist en daar nieuwe mensen ontmoet. Maar dan begint Júlio haar berichtjes te sturen...
Een Portugees liefdesverhaal, dat is wat we in Mary John krijgen. En hoe heerlijk heeft de in Brussel wonende Ana Pessoa het opgeschreven! Vanaf het begin is Mary's stem wáár, je wilt meer en meer tot je nemen van haar bruisende zinnen. Het boek is ook heel onverbloemd, er is een grote rol voor zintuiglijkheid en voor zinnelijkheid, geest én lichaam worden bediend. Ergens wordt Mary door een bijpersonage omschreven als een even melancholisch als vrolijk meisje, en dat geldt ook voor dit boek zelf, dat tintelt, maar ook diep kan gaan. Pessoa is een meeslepend schrijver. O, en af en toe biedt dit boek ook zomaar een paar met blauwe lijnen getekende pagina's van de hand van Bernardo P. Carvalho - een bonus.
De vertaling is van Finne Anthonissen en ook die is heel erg fijn. Nergens schemert er ook maar iets van een ander taalgebied doorheen, althans, niet waar dat niet zou moeten. Bovendien weet zij jongerenzinnen heel goed te treffen. Een heel geslaagde roman dus, zo'n vondst waarvan Querido gedacht moet hebben: dit móéten we doen (overigens werd de uitgeverij door de vertaalster getipt). En dat is dus ook mijn tipboodschap aan YA-liefhebbers: Mary John lezen? Dat móét je doen.
206 pagina's, leeftijd: 15+. Koop dit boek bij je lokale boekhandelaar, of bestel het hier.
