Een jongen die opgroeit met ouders die de foute keuze maken - ze zijn overtuigd NSB'er, vooral Maartens vader. Maarten zelf is elf als de Tweede Wereldoorlog begint, maar ook wat later, als leerling van de Reichsschule, ziet hij de andere kant niet. Integendeel, hij is trots op wie hij op die school kan zijn. En - hoe knap van de schrijfster - het is te begrijpen. Dat het te begrijpen is, is behalve door het sterke psychologische portret, ook aan het mooie perspectief te danken. Maarten vertelt het achteraf, want het boek begint na de oorlog, als hij zich zo lang mogelijk stil probeert te houden, in een onooglijk en onopvallend baantje. Maar dan ontmoet hij Hanne. En zij trekt en duwt aan hem, en Maarten laat aan zich duwen en trekken. Tot hij gaat praten. En dan komen alle nuances boven. Vooral dat laatste is zo knap aan dit boek. Ook voor de lezer verschuiven de oordelen voortdurend. En we gaan over onszelf nadenken: hoe fout, hoe goed zijn we, zouden we geweest zijn, en kun je dat eigenlijk wel zeggen? Een sterk boek, intrigerend en meeslepend, en vooral: zeer genuanceerd.
