Een man, die net uitvoerig zijn tanden heeft gepoetst. Een eenzame vis in een kom. Een oude, wat dommelende dame op een bankje in het park. Een hondje. Een jongen. Een kind in de bak van een bakfiets. Een nog onbekende mevrouw. Ziedaar de personages in het hoogst intrigerende IK ZIE JOU, ZIE JIJ MIJ? Dit is een van de meest bijzondere boeken die er dit jaar verschenen zijn. Siska Goeminne schreef een mooie, ritmische tekst, die je het liefst hardop wilt lezen. Het boek bundelt geheimzinnigheid en zomernamiddagsfeer tot een heel spannend geheel. Elk van de personages in dit boek doet iets rondom een pleintje. Op elke bladzijde gaat het 'verhaal' van een van hen verder, maar we komen steeds terug bij Alain Versters pleintje. De tekeningen zijn een wonder van schoonheid. Van kleur, van compositie. Er zijn ongelooflijk veel details, er is een beetje absurdisme, maar niet teveel, er zijn grappen en grapjes - en dat alles met Alains bijzondere technieken, zeer arbeidsintensief, tevoorschijn getoverd. Maar juist dat arbeidsintensieve levert een diepte op, die ervoor zorgt dat dit boek een mijmering in beeld wordt, een herinnering aan gelukkige dagen. Heel mooi is ook de tekstafsluiter, waarin de focus van de mensen en dieren op het pleintje verlegd wordt naar ons, naar de lezers. 'Waar ben jij?' vraagt het boek, en echt, je gaat terugbladeren naar de vele figuurtjes op de rijke pleinprenten - misschien heeft Alain jou stiekem toch al ergens neergezet! De vormgeving (van Leen Depooter) is sterk, die geeft het verhaal en het beeld alle ruimte om zich te ontplooien in het juiste tempo. En zo vertrekt de droom. Want ja, dit boek droomt zich bij je naar binnen en gaat daarna niet meer weg.
