Opnieuw is het genieten van de handomdraaien waarmee Henry Lloyd/Daan Remmerts de Vries een nieuwe scène inleidt. Zoals deze: 'Het wordt winter. De avonden beginnen vroeg, de ochtenden beginnen laat.' In al zijn simpelheid is dat een heerlijke openingszet. Ook heel tekenend: hoe de schrijver zowel heel modern taalgebruik ('Dat dácht ik niet!') weet te combineren met oude verteltaal ('balorig', 'meewarig').
En opnieuw is het genieten van het verhaal áchter het verhaal. Hoofdpersonen zijn dit keer de kleine Fons (de zoon van vorige personages) en Tara, een meisje dat weinig geluk heeft gehad in haar leven en nu zich als jonge heks in het bos heeft gevestigd. Hoewel Het grote leven van kleine Fons van start gaat als een avonturenverhaal, compleet met ridderaspiraties en zwaardgevechten, eindigt het heel anders (wat niet verklapt moet worden, maar laten we zeggen dat het niet voor niets is dat Lloyd in het begin van het boek Fons geen acht laat slaan op het feit dat zijn paard een merrie is, hij noemt haar Franz). Daarmee doet de schrijver iets bijzonders: in de vorm van een sprookje, of nee, in de vorm van een satire op een sprookje, of nee, in de vorm van een psychologische avonturenroman, of nee, in de vorm van een mix van dat alles schreef hij óók een geslaagde coming-of-ageroman, waarin het erom gaat dat je moet ontdekken wie je bent: draak of heks - en hoe je die rollen kunt doorbreken.
336 pagina's, leeftijd: 10+. Koop of bestel dit boek bij je lokale boekhandel, of anders hier.