Mark wil de hoogste berg die hij kent beklimmen. Daar heeft hij goede redenen voor. Hij wil het samen met zijn trouwe hondje Beau doen, en hij wil het niet aan zijn ouders vertellen - ook daar heeft hij goede redenen voor. Die reden is flink serieus, dus een licht boek is NAAR DE TOP niet. Er staat nogal wat op het spel, en Mark krijgt het enorm te verduren in dit boek. De met dit verhaal debuterende schrijver spaart dus zijn hoofdpersonen niet (ook Marks ouders en zijn beste vriendin Jessie krijgen heel wat voor hun kiezen), maar ook de lezer niet. Maar het boek verzacht ook: door het hondje, uiteraard, en door het échte avontuur dat je leest (en waar je erg graag de afloop van wilt weten), en door een bijzonder kenmerk: Mark en Jessie maken graag haiku's. En hun hoofdstukken beginnen én eindigen vaak met een haiku, die toch gewoon onderdeel van de vertelling is. Kijk, zulke bijzonderheden tillen een debuut boven de middelmaat, en dat gebeurt bij NAAR DE TOP dan ook.
Dit boek werd vertaald door Tjalling Bos.
