Al vorig jaar verschenen, maar ik had er nog niet over geschreven. Vandaag herlas ik daarom Niemand ziet het, het laatste boek van Dolf Verroen. In losse navolging van zijn Oorlog en vriendschap (2016) wortelt ook dit boek in het verleden van de auteur. Het speelt net na de oorlog, rond 1947, en gaat over de dertienjarige Victor, die weet dat hij niet op meisjes valt. De eerste zin van het boek is dan ook: 'Natuurlijk wist ik dat ik homo was, maar ik durfde er met niemand over te praten.'In deze directe stijl lezen we vervolgens over het laatste jaar van de lagere school. Victor hoopt dat hij naar het gymnasium mag, maar de meester weet het nog niet zo zeker. Het gaat ook over de dood van een klasgenootje, en hoe verschillende klasgenoten daarop reageren. Verroen schetst heel naturel hoe Victors verhoudingen tot de jongens (en een enkel meisje) in zijn klas zijn, waarbij hij soms behoorlijk in de war is over wat de ander nu precies bedoelt. Waarom vraagt die ene, heel aardige jongen hem mee naar zijn kamer? Waarom wil dat ene, voorlijke meisje met hem naar de vijver?
Het boek leest heerlijk, door die parlando-achtige stijl, door dat heel natuurlijke vertellen. De portretten die Charlotte Dematons door het boek heen strooit zijn prachtig aanvullend - ze heeft geen grote scènes nodig om toch genuanceerd te tonen welk scala aan gevoelens er soms door de jonge Victor heen razen. Niemand ziet het is mooi uitgegeven, met een heel fijn aanvoelende cover en met stevige bladzijden, en dan zijn er ook nog die bijzondere laatste hoofdstukken, als Victor het er tegenover zijn (geweldige) ouders uitflapt dat hij homo is. Zo'n fijn boek.
Bestel dit boek bij je lokale boekhandel, of hier.
