Ik ben, zoals veel mensen, fan van het werk van Annemarie van Haeringen. Ik vind alles wat ze maakt mooi. Maar als ze dan weer eens wérkelijk weet te verrassen ben ik extra blij. De dag waarop de draak verdween is volgens mij een van haar beste boeken. Ten eerste vanwege de techniek: Van Haeringen tekende alles met BIC-pennen. Hoe opvallend: in dit boek mis je de (andere) kleuren niet. Daarbij: wat is dat BIC-blauw toch eigenlijk prachtig!Ten tweede: de tekst. Hoofdpersoon van het verhaal is meneer Lóng. Hij is geboren in het Jaar van de Draak en stelt zijn hele leven in dienst van zijn grote hobby, zijn grote verlangen: draken. We zien prachtige verzamelplaten met al zijn drakenspeelgoed, we zien hoe zijn schaduw soms de vorm van een draak aanneemt, we zien zijn drakenvliegers, het huis dat meneer Lóng bouwt, dat natuurlijk de vorm van een draak heeft. Extra indrukwekkend is de volgekriebelde plaat van meneer Lóngs nachtelijke drakendroom. En er zijn zelfs drakenhaiku's! Maar dan...
Ten derde: maar dan... de afloop. Het verhaal is gebaseerd op een Zen-legende en eindigt op het moment dat meneer Lóng een échte draak op bezoek krijgt. Wat zal dat doen met zijn drakenliefde? De conclusie noopt om bij stil te blijven staan, om terug te keren naar het begin van het boek, naar het opgroeien van de kleine meneer Lóng en naar het opgroeien van zijn verlangen. Kan het niet anders aflopen dan op deze manier? En is dat vrolijk, of minder vrolijk? De dag waarop de draak verdween is een uitzonderlijke Van Haeringen - en de 'gewone' zijn al zo mooi!
32 pagina's, leeftijd: 5+, alle leeftijden
Bestel dit boek bij je lokale boekhandel, of anders hier.
