Het verhaal is behoorlijk ridicuul. Klara Kangoeroe houdt van tennissen, de titel zegt het al, en in het rechttoe rechtaan verhaal vraagt ze allerlei dieren en mensen om mee te doen, maar niemand wil. Daarna gaat ze naar de dierentuin, waar de directeur zegt: ja hoor, wij hebben heel veel tennissende kangoeroes. Vervolgens verlaten de negen nieuwe tennistegenstanders toch een voor een de baan en wordt het een aftelverhaaltje. Aan het eind bedenkt Klara dat ze met zichzelf kan tennissen als ze heel snel heen en weer over het net springt. Had ze beter meteen kunnen bedenken.
Gewoonlijk post ik hier alleen stukjes over boeken waar ik enthousiast over ben - maar deze tekst is dus niet bijzonder. De reden dat ik toch over dit boek schrijf is het opvallende verschil met onze uitgaves van nu: de rol van de tekenaar. Hoewel die hier het meeste werk doet wordt zijn naam niet eens op het omslag genoemd. En dat terwijl het B.S. Biro betreft, oftewel Val Biro (1921-2014), die in Engeland in de jaren zestig en zeventig een behoorlijke faam genoot. Zo illustreerde hij de Gumdrop-serie (over een pratende auto), maar ook bijvoorbeeld een bekende uitgave van The wizard of Oz.
En dat terwijl dit boek vooral aantoont dat tekst sneller veroudert dan beeld. Het verhaal zou nu waarschijnlijk geen eigen uitgave meer verdienen (ook al was Bisset - 1910-1995 - een productief en geliefd kinderboekschrijver, én acteur - misschien dat dat hielp bij zijn faam?), terwijl het beeld fris blijft. Kijk maar eens naar deze spreads. Met deze kangoeroes zou ik ook wel willen tennissen.
