HONDERD UUR NACHT - Anna Woltz (Querido)

Een nieuw boek van Anna Woltz is een belevenis - en zeker deze HONDERD UUR NACHT, omdat de achtergrond van het verhaal wel een heel bijzondere is: New York tijdens de orkaan Sandy. Vier kinderen schuilen zonder ouders in een huis, maar ook zonder elektriciteit en water. Terwijl de hoofdpersoon, Nederlandse Emilia smetvrees heeft én gezocht wordt door haar vader en moeder. Er staat dus heel wat spanning op dit onverwachte samenzijn, want ook Seth en zijn zusje Abby zijn niet ongeschonden door het leven gerold, en datzelfde geldt voor de op een filmster lijkende Jim.
Anna Woltz begrijpt haar personages. Dat blijkt ook weer uit dit warme boek. Er is een buiteling aan gebeurtenissen, maar ze vergeet nooit hoe elk van die vier kinderen zich voelt, en laat ons dichtbij ze komen. HONDERD UUR NACHT is opnieuw een gelukkig bewijs van Woltz' kunnen.

DE RIDDER DIE NIET SLAPEN WILDE (EN ZIJN PAARDJE PARCIFAL) - Randall Casaer (De Eenhoorn)

Oké, pas op - hier komt een zéér enthousiaste leestip: alles is leuk aan DE RIDDER DIE NIET SLAPEN WILDE (EN ZIJN PAARDJE PARCIFAL). Ten eerste de tekeningen - die zijn los en vrolijk, beweeglijk en vrij. Dan het verhaal: de hoofdpersoon is een ridder met allerlei wapens, die natuurlijk voor het slapengaan moeten worden uitgeprobeerd. En we hebben het hier over échte zwaarden en dolken (maar geen helm, bah, een helm). De clou is heel fijn. Verder: het vertelperspectief (veel te technisch woord voor dit stralende boek): dat ligt bij de paardjes die buiten galopperen - terwijl het verhaal zich in de slaapkamer van de ridder voltrekt. O, en de vertelwijze: alsof Casaer tegenover je zit en het verloop van een heerlijk geinig toneelstuk aan je vertelt (eerste zin: Dus er is een ridder.). Tenslotte: de prettige vormgeving van Leen Depooter. Zij voelde de dynamiek van het verhaal perfect aan en zette precies die zinnen in een groter font die dat verdienden.
Dus: zocht iemand nog een geschikt prenten-/voorleesboek voor al dan niet drukke zoontjes? Wel, hier is er een.
Ja, dit is een zéér enthousiaste leestip.

ALLE BEROEMDE SCHRIJVERS DRINKEN (BEHALVE IK) - Aag Vernelen (De Eenhoorn)

Achterop ALLE BEROEMDE SCHRIJVERS DRINKEN (BEHALVE IK) staan aanbevelingen van kinderen die dezelfde leeftijd hebben als de hoofdpersoon van het boek - 11 jaar. Zij schrijven: 'Het is net of je het zélf meemaakt',  'Je MOET gewoon blijven verder lezen!', 'Dat van die banaan was super grappig!' en 'Ik vond het leuk dat er over échte dingen wordt gesproken.' Normaal gezien nemen schrijver en uitgever een flink risico met quotes van niet-beroepsmatige beoordelers (ook soms met die van professionals trouwens!), maar in dit geval kan ik het alleen maar eens zijn met Lies, Noa, Fien en Manno. Deze korte, mooi uitgegeven kinderroman verrast écht. In een soepel, toegankelijk verhaal over Floor die na de scheiding van haar ouders (veroorzaakt door het overmatige drankgebruik van haar vader) iedereen bij elkaar probeert te houden, blijft Aag Vernelen heel erg dicht bij kinderen van nu. De tekst is soms inderdaad 'supergrappig' en toch genuanceerd en ontroerend. Je schiet als lezer door het boek heen en hebt toch nergens het idee dat het te licht verteerbaar wordt. Een sterke surprise!

DE NIEUWE PRENTENBOEKENOOGST

Bij de huidige lenteworp nieuwe prentenboeken zit veel moois.
Allereerst is daar IK BEN DE STERKSTE! van Jan De Kinder (De Eenhoorn). Soms wil een voorlezende ouder een boek waaraan de voor te lezen kinderen voorpret beleven - omdat ze weten wat er op de volgende pagina zal staan. Aan die wens voldoet dit vrolijke IK BEN DE STERKSTE! ruim. Goed verhaal, sterke opbouw.
Net zo'n grap-opbouw zit er in MENEER MINUSCUUL EN DE WALVIS (Book Island) van de Poolse schrijver Julian Tuwim en zijn illustrator Bohdan Butenko. In een tekst op rijm laat dit klassieke prentenboek (uit 1956!) een mannetje eindelijk aanspoelen op een eiland. Totdat hij ontdekt dat...
In het tekstloze MONSTERBOEK (Lemniscaat) laat Alice Hoogstad een mooi, functioneel samengaan zien van zwartwit en kleur-illustraties. In sterke, volle bladzijden ontrolt zich het verhaal van het meisje dat met haar krijtjes de stad vol tekent met bonte monsters. Er zijn allerlei bijverhaaltjes te ontdekken, en de monsters zijn aandoenlijk.

Gelukkig houdt uitgeverij De Eenhoorn het vertalen en publiceren van de boeken van Komako Sakai vol. Er is alweer een nieuw: op tekst van Yukiko Kato beleeft een heel klein meisje in DE GROTE GROENE WEI een spannend avontuur - enkel door te verdwalen in hoog gras. De platen zijn weer geweldig. Het wilde groen wordt écht bedreigend en de moeder is écht geruststellend. Waarom zijn Sakai's boeken altijd zo opwindend? Omdat ze ons onder de huid van de hoofdpersonen meenemen - door deze fascinerende beelden zijn we dat peutermeisje zelf. Wat Sakai doet kunnen maar weinigen. Ik heb het al eerder gezegd: binnen een paar jaar heeft deze illustrator de Andersenprijs of de Lindgren Memorial Award op zak.

MENEER MINUSCUUL EN DE WALVIS werd vertaald door Jo Govaerts.
DE GROTE GROENE WEI werd vertaald door Siska Goeminne.   

MIJN MOEDER IS EEN STEKELVARKEN - ISOL (De Harmonie)

Vorig jaar kreeg de Argentijnse kinderboekmaakster Isol de Astrid Lindgren Memorial Prize. Een gunstig gevolg daarvan is dat uitgeverij De Harmonie haar boeken ook in Nederland uitbrengt. Eerst was dat al het betoverende NOCTURNO, en nu is het een vrolijk, meer traditioneel prentenboek: MIJN MOEDER IS EEN STEKELVARKEN. In het Spaans is de titel meer iets als 'Familiegeheim' en daar gaat het dan ook over. Het meisje dat de hoofdpersoon is ziet haar moeder om zes uur 's ochtends. Meer bepaald: haar kapsel. En ze kan maar tot één schrikwekkende conclusie komen: haar moeder is stiekem een stekelvarken. Gelukkig kan ze gaan logeren bij meer geruststellende ándere moeders. Hoewel: geruststellend? De tekst is geinig en de tekeningen zijn raak en origineel. Het is te hopen dat na dit tweede puike boek van Isol nog meer zal volgen.

MIJN MOEDER IS EEN STEKELVARKEN werd vertaald door Agnes Brunt.